Poznańscy wspinacze

Od 11 maja 2021 na mapie Poznania pojawił Park Wojciecha Wróża, Zaułek Stanisława Zierhoffera oraz Skwer Jana Stryczyńskiego. W ten sposób Rada Miasta uhonorowała wspinaczy w trzech miejscach zlokalizowanych obok siebie na Grunwaldzie. Pomysłodawcą idei jest radny Grzegorz Jura
(https://kw.poznan.pl/wspinaczkowe-miejsce-na-mapie-poznania/).

Stanisław Zierhofer (1925-2013) – polski radiolog (współtwórca „poznańskiej szkoły radiologii”), taternik, alpinista i polarnik, uczestnik wypraw w góry wysokie. Wspinał się w Tatrach, Alpach, Kaukazie, Hindukuszu, Karakorum, Atlasie, Andach, w górach Spitsbergenu i Nowej Gwinei. Dokonał wielu pierwszych wejść i przejść (zwłaszcza zimowych) w Tatrach i Alpach. W roku 1960 był lekarzem I Polskiej Wyprawy w Hindukusz a przy tym zdobywcą Noszaka (7492 m) i Rakhe Daroz (5685 m, I wejście). Rok później kierował II Polską Wyprawą w Hindukusz w czasie której dokonał pierwszych wejść na szczyty Kohe Nadir Shach (6815 m i Kohe Mandaras (6631 m) a 5 lat później w czasie wyprawy na Spitsbergen dokonał 8 pierwszych wejść na szczyty i 10 pierwszych polskich wejść.

Stanisław Zierhoffer był synem prof. Augusta Zierhoffera, geografa i geologa, który w roku 1945 objął Katedrę Geografii na Uniwersytecie Poznańskim po prof. Stanisławie Pawłowskim (http://www.nyka.home.pl/glos_sen/pl/201303.htm). Jan Stryczyński (1931-2010) – polski lekarz radiolog (organizator i kier. Zakładu Radiologii w Szpitalu Wojewódzkim w Poznaniu), taternik i alpinista, autor szeregu pierwszych przejść i wejść. Brał udział (i niektórymi kierował) w wyprawach w takie góry jak Kaukaz, Hindukusz, Atlas Wysoki, Spitsbergen, Karakorum, Himalaje i Andy. Wg Józefa Nyki należał do grona wybitnych eksploratorów gór świata. „Jak podliczył Ryszard W. Schramm, poza kontynentem europejskim miał w dorobku wejścia na 23 dziewicze szczyty, w tym kilka wysokiej rangi, jak w Hindukuszu” Kohe Nadir Shah (6815 m, w drugim zespole) i Kohe Mandaras (6631), w Karakorum Kunyang Chhish (7852 m) czy w Hisaro-Ałaju południowy szczyt Pika Skalistego (5610 m) oraz Pik Drużby (ok. 5200 m). Na Spitsbergenie dokonał 17 pierwszych wejść na szczyty (http://www.nyka.home.pl/glos_sen/pl/201006.htm).

Warto dodać, że Andrzej Zawada o pierwszym wejściu na Kunyang Chhish powiedział: „…Nie ma dla mnie piękniejszej góry i wspanialszego sukcesu. Tego zdania jest zresztą Józef Nyka, który uważa, że było to największe osiągnięcie polskiego himalaizmu i że już nawet wejście zimą na Everest nie miało takiego znaczenia jak zdobycie Kunyanga” http://pza.org.pl/news/news-pza/art12579 .

Wojciech Wróż (1942-1986) – taternik, alpinista i himalaista, autor książek o tematyce wspinaczkowej. Pracował najpierw jako asystent na Wydziale Fizyki UAM, a potem w szpitalu onkologicznym w Poznaniu. Wspinał się w Alpach (I pol. przejście drogi Cassina na Piz Badile, wytyczył nowe drogi na Grandes Jorasses w masywie Mont Blanc), w górach Pamiru, Iranu, Ruwenzori w Afryce, Papui Nowej Gwinei (Mt. Wilhelm) i na Spitsbergenie. Uczestniczył w wyprawach na ośmiotysięczniki w Himalajach i Karakorum m.in.: dotarł nową drogą na północno-wschodniej grani K2 do wysokości 8400 m (z E. Chrobakiem), jako pierwszy z E. Chrobakiem zdobył Kanczendzongę Południową (8576 m), przeszedł bez dodatkowego tlenu południowy filar Yalung Kang (8505 m) w masywie Kanczendzongi (z T. Karolczakiem, 1984).

W roku 1986 wszedł (bez tlenu) na wierzchołek K2 południowo-zachodnim filarem (Magic Line) wraz z P. Božikiem i P. Piaseckim (zginął podczas zejścia ze szczytu). Jim Curran w słynnej książce „K2 Triumf i tragedia” tak opisał Wojciecha Wróża: „Wszyscy uważaliśmy, że prawdziwą gwiazdą był Wojciech Wróż. Został bardzo szybko naszym faworytem, bo miał lekko cyniczne spojrzenie, na życie cięty język i emanowała od niego aura nonszalanckiej wyszukanej alienacji. Był bardzo przystojny i pykał krótką sękatą fajkę. Jego oczy uśmiechały się do jakichś tajemniczych myśli, a gdy coś powiedział wszystkich rozśmieszał do łez”.